کاش دوسم داشت...

 

چقدر خسته ام! 

دارم میمیرم!!! هیچکی نیست...هیچ کسی نبود 

هیچ کسی دلش واسم نمی سوزه... 

هیچکی منو دوست نداره.... 

هیچکی گریه هامو ندید...سنگینی سکوتمو احساس نکرد 

و من همیشه تو خودم شکستم! 

همیشه زیر سنگینی نگاه ادما 

تو خودم موندم 

شدم رفیق خودم... 

تک و تنها...واسه اینکه هیچکی نخواست با من باشه!! 

هیچکی نخواست باورکنم مال اونم... 

هیچکی نخواست بفهمهدرد من چیه؟ 

واسه کی حرف میزنم؟ 

واسه چی هر شب بغضم میترکه؟ 

واسه چی نمی تونم مثه بقیه باشم؟ 

خیلی تنهام!!! و انگار هنوز به این تنهایی عادت نکردم!!! 

انگار هنوزم جا واسه شکستن دارم... 

چون هر روز شکسته تر میشم... 

اینا حرفای خودمه!!!از خودم گله دارم... 

کاش منو یکی می فهمید.. 

وقتی از غصه هر شب با گریه میخوابم 

و وقتی جز مرگ کسی سراغمو نمیگیره!!! 

ناامیدی و مرگ بدترین درده!!! 

که انگار هر دوتا قراره با من باشن.. 

من کم کم میمیرم 

ذره ذره.... 

اونوقت هیچکی متوجه نمیشه!!! 

مثل همیشه....